Aaay.

Ben hiç bir zaman öyle duygusal yazılardan hoşlanan biri olmadım aslında.
Sadece bir şeyler vardı içimde kıpırdayan
Ve arada bir onları yazmaktı derdim.Sadece yazmak, o kadar.
Hiç bi zaman göründüğümden daha büyük bi insan olmadım ama,
Bazen beni olduğum küçük görenler olursa da kendimi belli ederdim.
Ben gün gelip de rüyamda gördüğüm bi insana aşık olabileceğimi de düşünmezdim aslında.
Belki aşık da değildim ama, o her bana bakışında doğan bi umut, bi saniye sonra bakışını kaydırdığında ölen bi hayale dönüşürdü, en derinimde hissederdim.
Hiç bi zaman hayallere inanmak istemedim, çünkü bilirdim ki onlar da beni avlamak isteyen bir yığın vahşi canlı gibiydi ıssız bi ormanda,
Ben çığlık atardım ama beni anlayan bir tek nefesimden uzaklaşan sisler olurdu.
Ben her seferinde,
Yeni bir yakarışla geçerdim onların arasından ve hiç bir rüzgar sesimi onun yanına taşıyacak kadar güçlü olmazdı.
Ben bir zamanlar hayallere inanabilecek kadar küçüktüm ama, büyüdüğümü hissetmek isterdim iliklerime kadar.
Hayat benim için fazla zor derdim hep, yetersizlikler mi vardı benliğimde? Sorunlar mı? Her zaman cevapsız sorularım vardı benim, evet.
Aslında mutlu olmanın sadece bi adım ötede olduğunu görürdük belki hepimiz ama, onu görünce arkamıza dönerdik, ben de.
Ben, herkes gibi farkedilmek isterdim.İnsanlar isterdim etrafımda, gülebileceğim ya da her ruhumu onlarda bulabileceğim bir dünya.
Düşünmek bedavaydı ama yaşamak son derece pahalıydı.
Bazen bi çöp adaml olurdum,
Ay'a bağdaş kurup otururdum geceleri.
Yıldızları saymaksa en büyük keyfim ve varoluş nedenimdi sanki.
Ben, öyle bi çöp adamdım ki, her zaman dünyadaydım ama her zaman dünyanın dışını yaşardım.
Belki benim hayalgücüm,
Bir çöp adamınkinden fazlaca yükseklerde bir yerlerde uçuyordu,
Belki ben kendimi çöp adam kadar basit ve gereksiz buluyordum ama,
Ben hala yıldızları sayabildiğime göre sorun yoktu.
Ben hayatı geçmiş zamanda sevdim aslında.
Bağlaçlarla gülüp eğlendim, devrik cümlelerle yattım.
Ben utanmak nedir bilmeyen bir çöp adamdım, yanaklarım yoktu kızaramazdım.
Ben sürekli tatlı ve şekr yiyen bir çöp adamdım ama, çizgi kadar zayıftım hep.
Hiç bi zaman bir yarış atı olmadım, en azından ben öyle sandım kendimi.
Aslında ben hep zıplardım, sekerdim veya koşardım el sallardım.
El sallardım ben herkese.
Şimdi'ye ve geleceğime de dahil olmak üzere.
Çünkü ben, geleceğin yaşanmaz(geri dönmeyecek bir yolcu), şimdininse vazgeçilmez(bir dost mesela) olduğunu bilirdim.
Ve dil de çıkarırdım muzip çocuk olup,
Çünkü yıldızları ve Ayı severdim.
Ve cevizi de.
Ve tarçını da.
Ve çilekli turtayı da.
Çünkü ben gayet basit bir çöp adamdım.
Ve sanırım hala da öyleyim.
                                                                                                          C.O.