Belki biz bilmezdik dünya ne kadar küçüktü ya da biz mi küçüktük?
Kelimeler ardı ardına gelirdi bazen ve sessizliğin içinde bir yankı, seni bana hatırlatan tek şey olurdu o ayrı.
Bu doğruydu, özlem vardı benliklerimizin içinde bir yerlerde ve gözükmek için çırpınıyordu.
Biz, kendimizi günlüklerimizin arasına gömdük aslında ve üstü çizili kelimeleri görmekten de bıktık.
Yasaklar her zamanki gibi daha cazip gelirdi bizim neslimize,
Biz yasakları çiğnemekten bıkmadık. Yasaklar bizi ezmekten bıkmadı.
Zorunluluklar vardı, ruhun içinde duyulan piyano sesleri, topuklu ayakkabılar, aitlikler.
Ellerimiz vardı, aramızdaki yüzlerce kilometreye rağmen tutuşurlardı.
Gözyaşları sadece üzgün anlar içindi, bize yakışmadı ama biz onu kullanmaktan bir an için bile vazgeçmedik.
Biz bir zamanlar birbirimizi sevmiştik.
Şimdiyse birbirimizden bıkmışızdır belki, ben burda seni düşünürken sen gitmişindir.
Neyse, sonunda;
Dinlenen muhteşem şarkılar bitmiştir ve tutulan son nefes verilmiştir belki.
Ama sen hala beynimin içinde bir yerlerdesindir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder