Ben ara sıra ilham perilerini yanımda hissederim.

Son bir kez bağırayım da sesimi duyurayım demiştim,
Nefesim yetmedi.
Kayıp oksijen taneciği boğazımı yaktı bir de, canımı acıttı.
Ama ne zaman dolunayı görsek,
O zaman ben de sana gelirim derdim, bilirdim.
Eğer tanrı bize meleklerini yolladıysa,
Bunun bir nedeni vardı.
Mutsuzsak, bir nedeni vardı.
Belki birileri bunu istiyordu ya da başka bir şey.
Ben melekleri göremezdim,
Ama seni görünce bir yerlerde,
Bir melek görmüş kadar heyecanlı hissederdim kendimi.
Senin ne hissettiğini düşünmeden,
Her yazımda bir kırıntı da olsa romantizmi koyardım sandiviçimin arasına,
Ve onu öylece yerdim,
Sadece onu,
Bir parça kahve ve belki azıcık şekerle.
Nerden nereye.
Bazen gözüm,
İçe oturan şarkılar duymuş gibi açılırdı flaşları görünce,
Belki benim gözlerim büyüktü, belki de flaşlar fazla parlıyordu aydınlatmak adına,
Bilmiyorum.
Bazen,
Önümdeki upuzun yolculuğu düşünüp korkuyorum ben,
Bazen ayıcıklı açık renk pijamalarımı giyip yatağın içinde karanlıktan korkarak siniyorum.
Ben çocuk muyum, yoksa ruhumda büyümemiş bir çocuğun sesleri mi duyuluyor bilmiyorum.
Son bir kez bağırayım da sesimi duyurayım demiştim ama,
Siz zaten o çocuğun sesini duyuyorsunuz içerlerde bir yerlerden kopup gelen.
Bu ara yolculuk mu?
Kadıköy'den Antalya'ya.
Nerden nereye.